Έστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως, σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω λόγω, χωρίς εκάστω των ειδών εν τοις μορίοις, δρώντων και ου δι' επαγγελίας, περαίνοσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν.

"Ποιητικά", Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.).

Βρίσκω ότι θέατρο είναι μια μοναδική εμπειρία. Η θεατρική παράσταση είναι μια πηγή ιδεών, συναισθημάτων και διαθέσεων. Αποτελεί ένα ισχυρό εκφραστικό και επικοινωνιακό μέσο. Είναι μια επέκταση της προσωπικότητάς μας σε ένα κατασκευασμένο κόσμο, όπου το ανθρώπινο πνεύμα αποκτά σάρκα και σχηματοποιείται σε λόγο, δράση και φιγούρες. Υπάρχει μια απόλυτη ελευθερία, που για ν' αποδώσει όμως είναι απαραίτητη η ύπαρξη κανόνων και πειθαρχίας.

Επιπλέον, βίωσα τη συμμετοχή σε αυτή τη λειτουργία και είδα ότι είναι ένα δημιουργικό ταξίδι που γεμίζει την ανθρώπινη προσωπικότητα. Είχα την ευχάριστη εμπειρία να μαθητεύσω για λίγο στην τέχνη αυτή σαν ερασιτέχνης συντελεστής, να εκτιμήσω τη σημασία της συλλογικής, ομαδικής δουλειάς οδεύοντας προς το αποτέλεσμα, καθώς και να μοιραστώ τον ενθουσιασμό της δημιουργικής αλληλεπίδρασης με άλλο κόσμο.

Η διαδικασία μέσα από την οποία πραγματώνεται μια παράσταση είναι εξαιρετικά απολαυστική, αγχωτική και ευεργετική μαζί. Από το πρότερο στάδιο της επιλογής έργου ως τις αρχικές πρόβες. Από τη γνωριμία και αλληλεπίδραση με τους συναδέλφους ίσαμε τα ατέλειωτα πρακτικά θέματα που έχει να αντιμετωπίσει μια μικρή ερασιτεχνική ομάδα: Χώρος για πρόβες και αποθήκευση, κυνήγι για χρηματοδότηση, ασταμάτητες πρόβες απ' το βράδυ ως το πρωί, η συμφόρηση λόγω διαφορετικών προγραμμάτων δουλειάς έξω από το θέατρο, το στήσιμο σκηνικών (και, συχνά, ξεστήσιμο το ίδιο βράδυ), δημόσιες σχέσεις, προβολή και διαφήμιση, τεχνικά καθήκοντα όπως φωτισμός και μουσική.

Τελικά, όλα γίνονται γι' αυτό το σβήσιμο των φώτων, για την τελετουργική (ανα)παράσταση ατέρμονης απομνημόνευσης, συζητήσεων, καυγάδων και ιδεών, για τις καλές στιγμές και τις γκάφες, και για την υπόκλιση του τέλους στη σκηνή. Και φυσικά, όχι μόνο για τα παραπάνω. 'Ολη αυτή η διαδικασία επαναλαμβάνεται και κορυφώνεται με την τελειοποίηση του υλικού. Οι ιδέες και τα μηνύματα γίνονται κτήμα βράδυ με το βράδυ παραστάσεων, μέχρι την τελευταία παράσταση, οδηγώντας έτσι σε νέα μονοπάτια συλλογισμών, ανασκαλεύοντας καινούργιες ιδέες και κρατώντας το μυαλό και την ύπαρξη σε εγρήγορση. Αυτό κάπως μοιάζει με τα ανηφορικά βήματα που οδηγούν στην κορφή του βουνού - και μετά πάμε για νέες κατακτήσεις. Και για νέα γλέντια, όπως μπορεί καλά να καταμαρτυρήσει ο Θανάσης σχετικά με τα ιστορικά τσιμπούσια που ακολουθούν κάποιες βραδιές μετά τις παραστάσεις...

Ποιος Θανάσης;...

Στο τέλος της προσπάθειας αυτής, φθάνοντας της κορυφή του βουνού, τίποτε δε συγκρίνεται με το συναίσθημα που γεννάει η αλληλεπίδραση με το κοινό. Πίσω από τον εικονικό τοίχο που χωρίζει τη σκηνή από τους θεατές, είναι αυτή η υπέρτατη αίσθηση εκπλήρωσης που δημιουργείται όταν προσφέρεις στους συνανθρώπους σου την ευκαιρία να γελάσουν, να συγκινηθούν, να σκεφτούν δημιουργικά - αυτοί είναι σπόροι για να βελτιωθούμε ατομικά και συλλογικά μαζί.

Γι' αυτό κάνω θέατρο :-)